SONSUZLUĞA DAİR

gece karanlikta gordugu golgeye asik olmustu , pesi sira kosmustu... ama o her kostuguna golge'de onunde kacip gidiyordu... devamli uzaklasiyordu... onu yakalamak icin daha hizli kosmaya basladi... gunes yavastan kendini gostermeye baslamisti , fakat genc hala yetisememisti golgeye! ve birden kaybediverdi onu , gunes dogmus ve golgesi yok olmus gidivermisti , ayni gokkusagi gibi , ayni yagmur gibi... her gece golgesini kovalamak cocukta bilinmez bir arzu , istek haline gelmisti... birgun mutlaka yakalayacak , ona sarilacakti... her gece binbir telasla cikip disariya kosuyordu asla yetisemeyecegini bildigi golgesinin pesinden... yani bir tutkuya tutulmustu , gerceklesmeyecegini bile bile... golgesine vurulmustu , gunes dogana kadar onunla olacak gun boyu acisini birakacak... ve icinden bir kac sozcuk gecti.. pesinden gittigi ama ulasamadigi golge'ye... sen golge'ydin ben kucukken dikkatlice suzdugum , ama hic ulasamadigim birgun sana ulasmak istedim omrum boyunca, ama olmadi , ulasamadim dedi.... sevgiydi golge.... ulastikca kaybedilen , kaybettikce aranilan... sonsuzluga dair...